Aziz Nesin denilince aklıma, onunla ilgili yaşadığım küçük bir anı geliyor:
8 Ağustos 1989, sıcak bir gündü ve ben bazı problemlerden dolayı akşam saat 20.30'da acil sezaryene alındım. Sabah gözümü açtığımda ayaklarımı hissetmiyordum. İlk düşündüğüm "Yanlış bir müdahale mi oldu, felç mi oldum?" sorusuydu. Uyuşturucuların etkisi geçip kendime geldikçe baktım ki dikiş yerinde ve ayaklarımda kum torbaları var. O dönemdeki tedavi yöntemlerine göre dikişler açılmasın, kıpırdamayayım diye konulmuş kum torbaları...
Doğum bitti, ama birkaç gün kalacakmışız; öğrenir öğrenmez hemen kitap istedim, "Burada boş boş yatamam, okumadan uyuyamam," dedim. Halam dört-beş kitap getirdi sağ olsun. Hemen okumaya başladım. Ama okumaya devam etmem imkânsızdı, gülmekten karnıma ağrılar giriyor, kum torbalarım kayıyor, dikişlerim sızlıyordu. Üstüne üstlük bir de o durumda doktora yakalandık; tabii azar işittik. Ben ısrarla okumak istediğimi söyledim. Doktor okumamda sakınca olmadığını, ama böyle gülmekten öldürecek kitaplar değil, daha sakin şeyler okumamı söyledi.
Ve sordu: "Bu kitaplar kimin, adı ne?"
Cevap: "Aziz Nesin kitapları, Toros canavarı." (O an elimdeki oydu.)
Doktor: "O kitapları ben alayım, siz başka kitaplar okuyun," dedi, kitapları aldı, gitti.
Bana başka kitaplar geldi, kaldığım sürece diğer kitapları okudum. Ama aklım Nesin kitaplarında idi. Nekahet sürem bitti, dikişlere zarar vermeden hastaneden çıktık ve bu tatlı bir anı olarak kaldı.
Tümüyle iyileşir iyileşmez, kaptırdığım Aziz Nesin kitaplarını ve diğerlerini okudum.
Ne zaman sevgili Aziz Nesin'in adı geçse, bir taraftan gülüp bir taraftan dikişlerimin acısından gözümden yaş gelmesi gelir aklıma.
Nurlar içinde uyu büyük usta...
