Kitap ve düşmanlık... İkisi arasındaki derin boşluktan bırakır gibiyim kendimi. İnsan neye düşman olur? Belki savaşa, karmaşaya, olmayan giysilere, kapitalizme...
"Düşmanlık"... Kitap ne kadar da uzak bu kelimeye. Ne kadar da tersi. Nasıl korkar insan kitaptan? Kitaptan korkup neye sığınılır, daha korkunç olan dünyaya mı? Ahmaklık!
Ne diyor Gülten Akın: "Ah, kimselerin vakti yok/ durup ince şeyleri anlamaya".
Sanki önceliklerimiz çok mühimmiş gibi...
Ne vakit elime bir kitap alsam ve sayfalarını çevirsem, gözlerimi güneşe devirip kollarımı açıyorum sonsuz denize, mavi gökkubbeye. Elleri titreyen insanlar görüyorum, hayatın vasat telaşına kapılmış; kaybolmuş insanlar görüyorum, satırlardan uzak, yalnızlaşan insanlar...
Beni, yalnızlığımda kalabalık, kalabalıkta ise insanlardan soyutlayan kitap Hakan Günday'ın satırları kurşunladığı 'Kinyas ve Kayra' oldu.
'Kin' ve 'yas'ın kitabı. Bastırdığımız her duygunun sözcüsü. Belki de söyleyemediğimiz her şeyi herkese kusan cinsten.
Kaybolduğumuz her anı, her düşünceyi, üzerini örttüklerimizi haykıran kitap. Ve kaçtıklarımızı da yüzümüze çarpan.
Kitabı okuduğunuzda zaman zaman anksiyete krizleri geçirirken, birdenbire alengirli bir polisiyenin içinde başrol teklif ediyor size.
Kimisine pizza-bira ikilisini sevdirebilir, iki kişiyi yekvücut düşündürtebilir. Hayat da bu değil mi zaten, karşıtlıklar üzerine kurulu, çelişkiler yumağı, her şeyden biraz...
