#Rüya 1 (24 Aralık Gecesi)
Aydınlık bir sonbahar ya da kış öğleni. Gecekondulara bakan bir tepede, yaprakları iyice azalmış bir ağacın altındaki tahta masalara oturmuşuz. Ağaca rengârenk çaputlar bağlanmış. Çevredekiler (belki biz) çaput bağlamaya devam ediyoruz. Şair Levent Yılmaz var. Rakı ya da çay içiliyor. Üşümüyoruz, onu hissediyorum. Diğer simaları tanımıyorum. Bir tek, aynı katı paylaştığımız hukuk bürosunda çalışan kızıl saçlı Emine. O da orada. Levent Yılmaz'la şiir ya da tez konuşuyoruz. Emin değilim. Emine konuşuyor mu, ondan da.
Derken, bir otobüs yolculuğuna başlıyoruz. Aydınlıkken başlıyor ve gece devam ediyor. Bahçeli evlerin olduğu, müreffeh orta-üst sınıf semtlerinin içinden geçiyoruz. Tek tük köpek gezdiren kadınlar. Yürüyüş yapan orta yaşlı erkekler. Bahçeler hâlâ rengârenk. Ankara'ya, Bursa'nın tepelerine benzeyen bir semt. Bu semt dünyanın her neresindeyse adı Bahçelievler. Otobüs yolculuğu huzur veriyor.
Otobüs, bildiğimiz bir otobüsün iç mekânına sahip değil. İçinde bir asmakat ofisi var. Beyaz ışıklandırılmış. Camla çevrelenmiş. Dersane odası gibi. Sigara içiliyor. Kimi ayakta, kimi oturan yüzleri belirsiz insanlar. Levent Yılmaz'ın sırtı dönük, ofisin ortasında tutamağa yapışmış; yüzünü göremiyoruz. Ses tonu çocukluğunun Ankara'sına bir yolculuk yapıyor gibi gevşemiş. Bir şeyler anlatıyor. Dinliyorum, mahcup bir dikkatle. Sabah sükûnetle kalkıyorum.
